Periode zaterdag 29 september – woensdag 3 oktober 2018. Deze week rijden we vanuit Pisa weer richting de kust bij Torre del Lago Puccini en Ameglia en gaan vervolgens via Tabiano (bij Parma) en langs het Gardameer richting Arco. En vervolgens via Ellmau (Tirol) naar huis.
Zaterdag 29 september 2018.
Vanmorgen vertrekken we al op tijd, want vanmorgen heb ik 2 afspraken en bovendien moeten we nog iets van 2,5 uur rijden. De eerste ligt op een klein half uurtje rijden in het plaatsje met de prachtige naam Torre del Lago Puccini. Daar heb ik een afspraak bij Camping Europa. Zoals altijd word ik hier vriendelijk ontvangen en even later zitten we in gesprek. We nemen de papieren door en even later is alles geregeld.
Volgende stop is River Camping Village in Ameglia bij La Spezia. De makkelijkste route loopt via de snelweg, maar de kustweg c.q. boulevard beginnend bij Viareggio is echt helemaal super. En dus rijden we even later hier:
met nagenoeg continue hotels aan de rechterzijde en strandpaviljoens:
aan de zeezijde. Af en toe vangen een glimp op van het strand en de zee en ook nu is het er nog behoorlijk druk. Niet zo druk als op onderstaande foto, maar zo heb je een beetje een idee hoe de omgeving eruit ziet:
In de verte ligt Ameglia, onze volgende stop. Ameglia ligt overigens in Liguria vlakbij de Cinque Terre en het bekende kleurrijke plaatsje Portofino:
Even later meld ik bij de receptie van River Camping Village in Ameglia. De manager wordt opgetrommeld en even later zitten we in gesprek. Dat verloopt prima en tevreden loop ik weer richting camper. Het is inmiddels 12.00 uur geweest en voordat we het laatste stuk richting Camping Arizona (nog ca. 1.5 uur) rijden, gaan we eerst even een broodje eten.
Even voor 13.00 uur draaien we de A12 op en nemen iets verder de afslag naar Parma. Aan de andere kant van de vangrail is het helemaal mis. Het lijkt erop dat een auto met caravan geschaard is. Die ligt in ieder geval behoorlijk in de kreukels. En erachter iets van 10km. file .. sjonge jonge. Vlakbij Parma nemen we de afslag richting Fidenza en even later arriveren we bij Camping Arizona.
Met eigenaar Cristiano Bocelli (“Cristiano van Cristiano Ronaldo en Bocelli van Andrea Bocelli” zoals hij altijd zn naam uitlegt) ben ik de afgelopen jaren bevriend geraakt en dus is het eerst even bijkletsen. Maar daarna besluiten we toch ook maar het zakelijke gedeelte direct mee te pakken. Even later is ook dat allemaal geregeld en rijden we “naar beneden”. Daar is het behoorlijk vol, maar we vinden nog een mooi plekje:
sorry … vergeten (nieuwe) foto te maken, maar we staan nu op nagenoeg dezelfde plek. Camping Arizona beschikt over zeer veel sport- en spelvoorzieningen, waaronder een mooie speeltuin en diversen zwembaden/glijbanen:
Wij laten dit voor wat het is, want ik moet me nog even voorbereiden voor morgen, mn laatste werkdag 🙂 Althans wat het bezoeken van campings betreft. Een bakkie Senseo zit er helaas vandaag niet in (slechts 3 ampère) en dus drinken we een “ouderwets” bakkie koffie en ben ik de rest van de middag achter de laptop aan het werk.
Na het avondeten en de afwas vind ik het wel genoeg voor vandaag en neem de rest van de avond vrij 🙂 Buiten koelt het snel af en dus hangen we lekker voor de buis. Morgen gaan we richting het Gardameer.
Zondag 30 september 2018.
Na een warme douche (wel nodig … brrrr) en een ontbijtje, check ik nog ff mn mail en gaan we even later op pad. Eindbestemming is Arco, net boven het Gardameer gelegen. Onderweg wil ik nog 1 klant aan het Gardameer bezoeken. Vorig jaar ben ik via de snelweg van Cremona richting Brescia gereden en kwam ik op de A1 tussen Brescia en Venetie hopeloos in de file terecht.
En dus rijd ik dit jaar binnendoor. Aan het eind van de ochtend zien we in de verte het Gardameer opdoemen en rollen we even later Desenzano del Garda binnen. Met de nadruk op rollen … want het is me hier toch druk. Iets verderop in Moniga del Garda stoppen we nog even bij een klant waar ik wat papieren moet afgeven en vervolgens rijden we langs de “linkerzijde” van het Gardameer noordwaarts.
Een prachtige route welke Hennie ook zeker even moet meemaken, maar of de keuze om hier zondag langs te rijden nou wel zo verstandig was …. Het is echt megadruk en we staan om de haverklap stil. Maar de route is geweldig en Hennie weet niet wat ze ziet:
Maar deze route is niet zonder gevaren. Met een camper gaat het nog, maar met een caravan is het oppassen geblazen. Het is behoorlijk smal:
Maar zoals gezegd: het is een prachtige route met een geweldig uitzicht:
Even verder doemt weer zo’n smal en aan de zijkanten laag tunneltje op:
Ik blijf hier zoveel in het midden rijden, maar kom een eindje verder bijna klem te zetten als ik in een tunneltje een andere camper tegen kom. Gelukkig bereiken we zonder kleerscheuren Riva del Garda:
En ook daar is het superdruk. En dus duik ik daar de (redelijk) nieuwe tunnels in en even later rijden we Arco binnen. Arco is overigens gemakkelijk te vinden. Gewoon deze rots aanhouden:
In Arco maak ik eerst een korte stop bij Camping Arco (opnieuw om wat papieren te droppen) en rijden daarna door naar Zoo Camping. De eigenaren ken ik al een groot aantal jaren en de begroeting is zeer hartelijk.
We nemen de papieren door en lopen daarna de camping op. Op zoek naar een plekje. Even later hebben we de camper te plek … opnieuw op nagenoeg dezelfde plek als vorig jaar. En ook hier is de rots goed te zien:
Zo, nu eerst maar s ff lunchen. Want het is inmiddels al 14.00 uur. Daarna even een tijdje achter de laptop en vervolgens maken we even een rondje over de camping. Sinds afgelopen winter beschikt Zoo Camping over een gezellige bar bij het zwembad:
En ook hier weer die bult 🙂
Terug bij de camper de hoogste tijd voor een bakkie leut. Helaas is het zonnetje inmiddels vertrokken en dus blijven we lekker in de camper. We eten vanavond vroeg (tuuuuurlijk 🙂 ) zodat we om 19.00 uur klaar zitten voor Studio Sport en even later Boer zoekt Vrouw. Ook de rest van de avond hangen we lekker voor de buis. Morgen gaan we weer een stukkie noordelijker.
Maandag 1 oktober 2018.
Vanmorgen ga ik na het ontbijt eerst een tijdje achter de laptop aan het werk. Nog even wat dingetjes regelen voordat we naar huis gaan. Nog direct natuurlijk, want vandaag maken we een stop in Ellmau … bij Pension Hartkaiser, gerund door de familie Mol (mien breurtien). Bij Trento draaien we de snelweg op en kunnen we lekker opschieten.
Het is redelijk rustig op de weg, maar naarmate we dichter bij de Brenner komen wordt het steeds drukker. Onderweg koop ik nog even vignet voor Oostenrijk en gaan we ook gelijk even lunchen. Eenmaal de Brenner over lopen we steeds meer vertraging op. Bij de tolpoortjes even voor Innsbruck moeten we vrij lang wachten en ook even later op de snelweg richting München is het behoorlijk druk. En als we de afslag bij Wurgl genomen hebben, komen we zelfs daar in de file.
Uiteindelijk rijden we rond 15.30 uur het parkeerterrein van Pension Hartkaiser op. Mn broertje heeft nog behoorlijk wat gasten en dus heeft hij met zn auto een paar parkeervakken geblokt. Even later is ook Danique (dochter) thuisgekomen en staan we zo:
Maar goed, als hun morgen de auto’s verzetten kunnen wij weg en hoeven we geen gasten lastig te vallen. Het uitzicht is hier – normaal gesproken – helemaal geweldig, maar door de laaghangende bewolking zien we helaas niet zo veel:
Als we de camper te plek hebben, krijgen we eerst een rondleiding door het pension. Daarna even samen een bakkie doen en vervolgens gaan we even een tijdje de camper in. Om 18.45 uur worden we verwacht in Pension Hartkaiser voor een warme hap. Na het eten nog even bijkletsen en later op de avond gaan we weer terug “naar de hut”. Daar is het inmiddels flink koud geworden. Eh … waar was dat elektrische kacheltje ook al weer 🙂 ?
Dinsdag 2 oktober 2018.
Ook vanmorgen heel even het kacheltje aan, want de temperatuur zakte vannacht naar iets van 3 graden. Sjonge jonge …. dit zijn we echt niet meer gewend. Even later zijn we klaar voor vertrek, nemen afscheid van de vriendelijke eigenaren van Pension Hartkaiser en rijden we richting Kufstein. Daar pakken we niet direct de snelweg, maar rijden we door Kufstein richting Kiefersfelden wat net over de grens in Duitsland ligt.
Zo mijden we de vertraging bij de grens en het is maar een klein stukje. Prima dus ! Als we even later bij Rosenheim de “8” richting Munchen pakken is de spitsstrook (nog ?) open. Tis echt megadruk, op het lukt ons om zonder oponthoud bij de “99” rond München te geraken. Op de radio wordt aangegeven dat er file staat vanwege een vrachtwagen met pech. Die zien we even later, maar de file is opgelost.
En dus nemen we iets verder de afslag richting Nurnberg. Onderweg stoppen we even om te tanken en om even een bakkie koffie te scoren. Daarna gaat de rit weer verder richting Frankfurt. Onze eindbestemming is – als we dat halen – Bad Camberg. Dat hangt o.a. af van de drukte bij Wurzburg. Nou … dat valt mee, maar opnieuw is het raak aan de andere kant van de vangrail. Een vrachtwagen ligt op zn kant over 2 rijstroken en erachter een eindeloze rij vrachtwagens:
Tussen Wurzburg en Frankfurt worden we ineens zelf geconfronteerd met een file, veroorzaakt door de Polizei zelf. In mn achteruitkijkspiegel zag ik al een politiewagen met zwaailicht aankomen. Vrachtwagenchauffeurs welke nu nog op de middelste baan rijden (wat ze niet mogen …) maken dat ze op de rechterbaan komen 🙂 Even verder zien we dat de politieauto de 3 rijstroken blokt, afremt en uiteindelijk stopt:
Er springt een politieman uit en die begint allerlei stukken rubber van een vrachtwagenband op te ruimen, die blijkbaar midden op de weg lagen. Toch lief dat ze dat even opruimen voordat wij er langs komen 🙂
Even later rijdt het weer. Bij Frankfurt is het ook behoorlijk druk, maar kunnen we goed doorrijden. Even later rollen we Bad Camberg binnen. Een stadje op een paar kilometer van de snelweg. In het centrum is een leuke camperplaats en op 19 oktober 2014 hebben we hier ook overnacht. Nu zijn we natuurlijk een stuk vroeger (hoe later in oktober, hoe rustiger) en bovendien op een doordeweekse dag. Op het gedeelte waar we in 2014 stonden:
staan nu nog allemaal auto’s geparkeerd. Op de foto hierboven staan we nu op de plek waar de 3e camper van links staat. Vlakbij de stroompaal en er is nog een contactpunt vrij. Yezzzz. Een € 1 erin mikken, op “jouw” contactpunt drukken en je hebt stroom. Geen idee hoe lang, zal wel afhankelijk zijn van je verbruik…
Zo, nu eerst een bakkie koffie. De rest van de middag vermaken we ons in de camper. Buiten is het te koud, maar binnen is het gelukkig nog net te doen. Aan het eind van de middag gaan we met het eten aan de slag. Lekker makkelijk deze keer: speciaal voor de koude avonden hebben we nog een visfilet in de vriezer. Die moet 3 kwartier in de oven en dus warmt de camper lekker op. Daarnaast heb ik nog een “klomp spaghetti met saus” (restje) in de vriezer en mik dat in de koekenpan. Enne … het smaakte heerlijk 🙂
Na het eten en de afwas is het gedaan met de stroom en mikken we er opnieuw een euro in. De hoogste tijd om de tv te proberen. Maar helaas …. Waar we een paar jaar terug stonden, hadden we wel ontvangst … maar nu niet. En we hebben geen zin om voor Bayern München – Ajax de camper te gaan verzetten 🙂 (de auto’s zijn inmiddels weg …) En dus de hoogste tijd voor een potje Rummicub !
We vermaken ons prima de rest van de avond, maar gaan toch op tied noar bedde. Morgen het laatste stuk naar huis !
Woensdag 3 oktober 2018.
Als we vanmorgen wakker worden, twijfelen we even of we het kacheltje nog aan zullen doen. Maar dan zien we dat de stroom inmiddels ook al weer uit is en dus gaat Hennie even op de ouderwetse manier koffie zetten en ga ik buiten de camper vast klaar maken voor vertrek.
Even later draaien we weer de “3” op richting Oberhausen. En het is heeeeeeerlijk rustig:
Nu is dat ook niet zo vreemd, want 3 oktober is niet alleen een feestdag voor mn moeder (vandaag jarig 🙂 ), het is vandaag ook een feestdag voor de Duitsers. Het is namelijk vandaag De Dag van de Eenheid, de verjaardag van de Duitse hereniging in 1990. De val van de muur was al 9 november 1989, maar die datum werd niet als Nationale Feestdag verkozen omdat er op die datum in de oorlog ook het een en ander was voor gevallen.
We stoppen onderweg nog even op mn moeder te feliciteren en op haar vraag waar we zitten, antwoord ik dat we ergens bij het Gardameer rijden en waarschijnlijk a.s. zaterdag weer thuis zijn 🙂 In werkelijkheid gaan we haar vanmiddag verrassen … We draaien weer de snelweg op en ook bij plekken waar normaal gesproken vaak files staan (bij Koln en Leverkusen), kunnen we lekker doorrijden:
Maar het drukste stuk moet volgens mij nog komen. Want doordat alle Duitsers vrij zijn vandaag, is het wel rustig op de Duitse Autobahn …. maar verwacht ik wel veel drukte op de weg van Oberhausen – Arnhem. Ook dat lijkt in 1e instantie mee te vallen. Vlakbij de grens gooien we in Elten (tankstation zit onderaan de afrit “Elten”) de tank nog even vol en rijden even later de grens over.
We hebben inmiddels weer een Nederlandse radiozender en horen dat er behoorlijk vertraging is vanwege “shoppende Duitsers”. En dus staan we even later toch nog in de file. Maar naarmate we dichter bij Arnhem komen, worden de wegen breder en even later is de file opgelost. Tussen Arnhem en Apeldoorn stoppen we nog even om een broodje te eten en rijden vervolgens door naar Meppel. Daar planten we rond 13.00 uur de camper onder de carport, pakken de “boodschappenauto” en rijden door naar Noordwolde voor de verjaardag van mn moeder.
Slotwoord:
Deze “Italie-reis” zal me bijblijven als de warmste ooit. Vanaf het moment dat we in Italië waren (zondag 9 september) was het en bleef het tegen de 30 graden. Bijna 3 weken lang. Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zo lang zo warm gehad heb in Italië. En juist nu mn vriendin mee was, moesten we steeds een plekkie onder de bomen zoeken om een beetje verkoeling te hebben. En of het door de warmte kwam … geen idee. Maar we hadden ook ontzettend veel last gehad van muggen. Op sommige plekken kon je gewoon niet buiten zitten …
Maar goed, bovenstaande is natuurlijk allemaal bijzaak. Het was een zakelijke reis en zakelijk is het prima verlopen. Van te voren was ik gewaarschuwd (door kantoor en de media) dat het “seizoen in Italië niet best was verlopen”, maar dat bleek rustig mee te vallen. Door de media werd bijvoorbeeld aangegeven dat veel Nederlanders in eigen land op vakantie gingen (vanwege de warmte), maar eenmaal in Italië bleek dat veel campings voor de maanden juli en augustus al lang en breed boekingen hadden en die kampeerders kwamen toch wel.
Daarnaast was de maand september (toen ik langs kwam 🙂 ) zoals gezegd zeer warm. En dat trok dus nog veel extra kampeerders richting Italië. En dus redelijk tevreden campingeigenaren. Al met al heb ik dus redelijk goed gedraaid. Tevreden !
A prossimo anno ! (tot volgend jaar !)
Marcel.